Relacje między współpracownikami w miejscu pracy

Spędzasz w pracy ⅓ życia. Ludzi, z którymi pracujesz, widujesz częściej niż rodzinę. Czy ze współpracownikami też dobrze wychodzi się tylko na zdjęciach? Zapytaliśmy 1000 osób w różnym wieku, z różnym doświadczeniem zawodowym i zarobkami o to, jakie relacje łączą ich z koleżankami i kolegami z pracy. 

Wyniki badania pokazują interesujący portret więzi społecznych, które tworzą się we współczesnych polskich miejscach pracy. Z kim chcemy pracować? Jakie zachowania kolegów i koleżanek z pracy cenimy, a które nas denerwują? Czy w ogóle się lubimy? Oto wyniki.

1. Przyjaźń do biurowej deski, czyli o relacjach ze współracownikami

Potrzeba około 200 godzin, by się z kimś zaprzyjaźnić. Nic dziwnego, że znajomości z pracy mogą przerodzić się w coś więcej niż tylko koleżeństwo. Nie mówiąc już o tym, że według badań, aż 22% pracowników spotyka w pracy przyszłego partnera życiowego/partnerkę życiową. 

Ale jak jest naprawdę? Czy Twoi współpracownicy to ludzie, z którymi wytrzymujesz, bo musisz, czy przyjaciele, z którymi łatwiej osiągać wielkie rzeczy? W naszej ankiecie pytaliśmy o to, czego oczekujemy od kolegów i koleżanek z pracy — jak nam się z nimi układa na co dzień.

To wygląda jak początek pięknej przyjaźni…

Aż 66% naszych respondentów darzy swoich współpracowników sympatią. Bez względu na zarobki, rodzaj i staż pracy, płeć czy wykształcenie — wszyscy całkiem nieźle tolerujemy ludzi, z którymi pracujemy. A przecież wcale ich sobie nie wybraliśmy.

Trochę mniej entuzjazmu w tej kwestii wyrażają osoby w wieku 40-49 lat. Są one o 13% procent mniej zadowolone ze swoich relacji z kolegami z pracy niż pozostałe grupy wiekowe. Przedstawiciele różnych pokoleń muszą jakoś ze sobą funkcjonować, ale jak widać, raczej nie mamy z tym problemów.

Tym bardziej że przyjaźnie w pracy wcale nie są rzadkością, bo 44% badanych uważa za przyjaciela co najmniej jedną osobę, z którą pracuje. To świetnie, ponieważ tego typu relacje wpływają na naszą produktywność. Osoby, które mają w środowisku zawodowym przyjaciela, są nie tylko szczęśliwsze i zdrowsze, ale także według badań siedmiokrotnie bardziej zaangażowane w pracę. 

Potwierdzają to odpowiedzi naszych respondentów, z których 79% przyznaje, że przyjacielskie relacje ze współpracownikami pomagają w osiąganiu lepszych wyników w pracy.

Pogawędka w pracy? Tak, ale nie dłużej niż godzinę

Na rozmowy niedotyczące pracy przeznaczamy około 30 minut. Rzadko dłużej niż godzinę. Im ktoś jest starszy, tym mniej angażuje się w small talki w czasie wykonywania obowiązków zawodowych. Podobnie osoby z większym stażem pracy — dla nich rozmowy na tematy pozazawodowe nie są szczególnie atrakcyjne.

Co ciekawe, Polacy dość skutecznie oddzielają życie prywatne od zawodowego. Aż 71% badanych stawia granicę pomiędzy pracą a domem, znajomymi i rodziną. Połowa z nas w ogóle nie utrzymuje kontaktów pozazawodowych z kolegami z pracy. 

Tylko 32% badanych spotyka się (minimum raz w miesiącu) ze znajomymi z pracy w okolicznościach niezwiązanych z życiem zawodowym i poza godzinami pracy. Ale… może wcale nie jest to taki niski wynik. 

Amerykańskie badania pokazują, że izolacja społeczna w miejscu pracy jest obecnie silniejsza niż kiedykolwiek w historii Stanów Zjednoczonych. 32% Amerykanów i 66% Polaków zaprasza znajomych z pracy do swojego domu. Na tym tle wypadamy całkiem nieźle. 

2. Żarty na bok. Poczucie humoru naprawdę liczy się w pracy

Niezależnie czy wolimy Ricka i Morty'iego, czy Cyrk Monty Pythona, poczucie humoru to cecha zbawienna w środowisku pracy. Nasi ankietowani uznali, że szczególnie cenią sobie współpracowników, którzy umieją być dowcipni.

Ma to potwierdzenie w ogólnoświatowych badaniach. Poczucie humoru przełożonego wiąże się ze zwiększoną wydajnością pracowników, ich satysfakcją z pracy, spójnością grupy i mniejszym odsetkiem osób, które odchodzą z pracy. 

Jeśli lubisz żartować, sympatię współpracowników masz zagwarantowaną. Za co jeszcze cenimy ludzi, z którymi pracujemy?

Co ciekawe, a przecież wcale nie tak oczywiste, cenimy współpracowników za ich zachowania bezpośrednio związane z pracą. Wiedza merytoryczna i zaangażowanie w pracę to cechy, które według uczestników badania pomagają zyskać uznanie w oczach innych. 

Takie kwestie jak chęć integrowania się, ciekawe zainteresowania pozazawodowe, wsparcie w kwestiach prywatnych czy styl ubierania nie są szczególnie cenione. Cechy powierzchowne schodzą na dalszy plan, gdy oceniamy ludzi, z którymi łączą nas kontakty zawodowe. 

3. Na językach. Plotek w pracy nie znosi ponad połowa Polaków

Plotkowanie w pracy to zachowanie, które irytuje nas najbardziej. Blisko 60% respondentów wskazało na plotki jako trudny do zniesienia aspekt życia zawodowego. Zupełnie nie zwracamy uwagi na ubiór współpracowników oraz… rasistowskie komentarze. 

Nie ma się co dziwić, że ponad ⅓ z nas ma problem ze współpracownikami, którzy nie dbają o higienę. Dużo bardziej zaskakujący jest fakt, że rasistowskie komentarzeprzeszkadzają nam rzadziej niż np.małomówność i wycofanie osób, z którymi pracujemy. 

Niezgodę na niegrzeczne uwagi dotyczące czyjegoś koloru skóry i pochodzenia częściej wyrażają kobiety (7% więcej odpowiedzi). Podobnie jak irytację z powodu seksistowskich uwag w pracy (14% więcej odpowiedzi). 

Bardzo ciekawym odkryciem naszej ankiety jest fakt, że zbyt luźny ubiór w pracy (na który ogólnie rzecz biorąc, większość z nas nie zwraca uwagi) przeszkadza najczęściej ludziom młodym, poniżej 25 roku życia. Najmniej problemów z mało oficjalnym strojem współpracowników mają osoby zarabiające ponad 7 000 złotych. 

Ponad połowa respondentów trudno znosi brak profesjonalizmu, jeśli taki przejawia się w zachowaniu kolegów z pracy.Patrząc na powyższe wyniki, można stwierdzić, że od swoich współpracowników oczekujemy, że w kontaktach zawodowych będą wykazywali się uczciwością wobec innych, dojrzałością i odpowiedzialnością.

A oto jednostkowe przypadki, których nie sposób opisać procentowo na skali denerwujących nas zachowań. 

Czasami denerwuje nas również to:

• „stare kanapki w aucie”
• „naklejanie plakatów z gołymi babami”
• „gadanie w kółko o wędkarstwie”
• „oblizywanie etykiety po jogurcie w mega obleśny sposób”
• „opowiadania o widzianych meczach piłki nożnej”
• „zbyt częste wychodzenie na papierosa”
• „siorbanie herbaty koleżanki siedzącej biurko obok”
• „robienie zdjęć innym pracownikom”
• „picie w pracy alkoholu”
• „krzyk i rzucanie we mnie produktem”

Zachowanie niektórych współpracowników utrudnia nam pracę

Prawie połowa z nas pracuje z kimś na tyle uciążliwym, że wykonywanie obowiązków staje się przez to trudniejsze. W dalszej części tej analizy wymienimy wszystkie cechy współpracowników, które respondenci uważają za irytujące, tymczasem—

Okazuje się, że 39% badanych jest w stanie zrezygnować z pracy z powodu zachowania współpracowników. Kobiety o 10% częściej spotykają się z sytuacją, która zmusza je do odejścia z pracy. Osoby z wyższym wykształceniem o 18% częściej niż inni nie wytrzymują towarzystwa irytujących kolegów z pracy i po prostu zmieniają firmę.

4. Biurko w biurko z obcokrajowcem

Wyniki naszej ankiety stoją nieco w sprzeczności z badaniami CBOS-u, według których statystyczny Polak nie ma raczej nic przeciwko temu, by jego sąsiadem była osoba innej narodowości, innego wyznania czy koloru skóry. Sprawdźmy, jak reagujemy, gdy przyjdzie nam pracować z obcokrajowcem biurko w biurko. 

¼ z nas najchętniej pracowałaby z Polakami. Takie przekonanie wyraża 19% kobiet i 34% mężczyzn. Jak widać mężczyznom bardziej zależy na tym, by za współpracownika mieć swojego rodaka. Ale to nie wszystko. W końcu koledzy z pracy to nie to samo co szef. 

Są wśród nas tacy (13%), którym przeszkadza ciemnoskóry przełożony. Jeszcze więcej osób (18% badanych) nie chciałoby, by ich szefem była osoba pochodzenia azjatyckiego. Szef narodowości ukraińskiej również nie jest przez polskich pracowników mile widziany (22%). 

Zdecydowanie najwięcej niechęci budzi w Polakach szef pochodzenia arabskiego. Bez względu na płeć, wiek czy zarobki 25% z nas nie chce mieć przełożonego o bliskowschodnich korzeniach. Pocieszający jest fakt, że 36% badanych zdecydowanie nie zgadza się ze stwierdzeniem, że arabskie pochodzenie szefa może stanowić jakikolwiek problem. 

5. Wolimy pracować z mężczyznami

Tylko 11% badanych woli pracować z kobietami. Większość osób (60% badanych) ma jednak do tej kwestii neutralny stosunek i nie widzi specjalnej wartości w wyborze płci przełożonego. Ponadto10% kobiet i 13% mężczyzn nie chciałoby mieć również za szefa kobietę. Tylko 5% osób nie zgadza się z tym, że najlepszym szefem jest osoba płci męskiej. 

Co więcej — aż 23% badanych woli pracować z mężczyznami. To prawie ¼ z nas! Kobiety o 13% częściej niż mężczyźni zaznaczały, że preferują w pracy męskie towarzystwo.

Jak widać, kobiety w Polsce cenią mężczyzn w roli swoich przełożonych. To wpisuje się w trendy światowe. Również pracownicy w Stanach Zjednoczonych wciąż preferują mężczyzn jako szefów. 

Gdyby statystyczny Amerykanin podjął nową pracę i miał wybrać szefa, wolałby, żeby był nim mężczyzna niż kobieta (35% do 23%). Czterech na dziesięciu badanych nie miałoby preferencji. 

W ostatnich latach postawy te trochę się zmieniły, ale kiedy Gallup po raz pierwszy zadał to pytanie w 1953 r., 66% Amerykanów preferowało szefa mężczyznę, podczas gdy tylko 5% wolało pracować dla kobiety. Coraz to nowsze badania ujawniają, że opinia na temat kobiet-szefów poprawia się, ale wciąż pozostaje niewielka różnica na korzyść męskiego przełożonego. 

Orientacja seksualna współpracowników nie ma dla nas znaczenia

Okazało się, że orientacja seksualna współpracowników i współpracowniczek dla 70% respondentów nie ma żadnego znaczenia. Kobiety o 14% częściej potwierdzały takie przekonanie. Najmniej uprzedzeń mają w tym względzie ludzie młodzi w wieku 20-29 lat. 

Czy wiek ma znaczenie w pracy? 

Zapytaliśmy również o wiek współpracowników. Czy metryka ma jakiekolwiek znaczenie, gdy oceniamy ludzi, z którymi chcemy pracować? 27% badanych nie chce mieć przełożonego, który jest od nich młodszy. 

Zupełnie nie przeszkadza nam szef w wieku ponad 50 lat. Tylko 12% ankietowanych ma jakiekolwiek zastrzeżenia do przełożonego 50+. Jeśli jednak mielibyśmy wybierać, najchętniej pracowalibyśmy z osobami w podobnym do naszego wieku. Twierdzi tak 40% respondentów. 

Metodologia

W badaniu wzięło udział 1017 osób, w tym 422 mężczyzn i 595 kobiet. Ankieta zawierała 37 pytań (w tym pytania na skali, otwarte i wielokrotnego wyboru).

O nas

LiveCareer to miejsce, w którym dowiesz się wszystkiego o pisaniu CV oraz listów motywacyjnych, a także znajdziesz nowoczesne szablony CV. Setki tysięcy kandydatów stworzyły w naszym kreatorze CV dokumenty aplikacyjne, które pomogły im zdobyć wymarzone stanowiska.

A Ty co o tym myślisz? Widzisz różnicę pomiędzy przełożonym a przełożoną? Co najbardziej cenisz we współpracownikach, a czego nie tolerujesz? Jesteśmy ciekawi Twojej opinii. Możesz ją wyrazić w komentarzu na forum poniżej.